Souveniers kopen

Elke keer als wij naar de stad gaan om wat boodschappen te doen komen we iedere keer onze Tanzaniaanse “friend” tegen. Een man van rond de 30 met een rasta mutsje op. Het lijkt wel alsof hij een soort van radar bij zich heeft, aangezien hij altijd uit het niets opeens voor je neus staat. Meestal maken we beleefd even een praatje met hem en vraagt die vaak dezelfde vragen die hij de dag daarvoor ook al heeft gevraagd. Hij vindt het volgens mij vooral erg leuk om in gesprek te gaan met Rachel, een van de vrijwilligers op CAMS. Misschien komt het ook omdat zij de enige is die heel beleefd blijft, maar nooit echt weet hoe ze hem af moet schudden, waardoor ze soms 20 minuten met hem aan het praten is en ondertussen blikken naar mij toe werkt van: hoe kom ik hier vanaf. Volgende week maandag vertrekt Rachel weer naar Engeland en voor haar vriendinnen en familie wilden ze wat souveniers meenemen. Toen we de stad in gingen deze week voor wat kleine boodschappen, kwamen we onze “friend” natuurlijk weer tegen. Hij had wel wat goede souveniers in de aanbieding voor Rachel en zou ze volgende keer mee nemen. Dit kon Rachel uit haar beleefdheid natuurlijk niet afstaan. Twee dagen later gingen we weer de stad in voor boodschappen en de souveniers. We hadden besloten om de souveniers naast de supermarkt te kopen, daar staan altijd wat verkopers. Toen we eerst brood gingen halen, liepen we onze “friend” weer uit het niets tegen het lijf. Je draait je om en hij staat er. Weer ging die hetzelfde gesprek met Rachel aan, over wanneer ze nou precies vertrok. Hij vertelde dat die afgelopen vrijdag dag de hele dag op Rachel heeft gewacht met zijn spullen, want dat hadden ze afgesproken volgens hem. Echter hadden we helemaal niets afgesproken, hij had Rachel alleen verteld dat hij ze spullen mee zou nemen. Rachel probeerde op een aardige manier duidelijk te maken dat ze niets hadden afgesproken en dat ze niet geloofde dat hij de hele dag op haar heeft gewacht. Maar onze “friend” was er heilig van overtuigd, vrijdag zou Rachel langskomen om spullen te kopen en zo bleef die nog wel een paar minuten erover door gaan. Op gegeven moment werd ik er een beetje moe van en duurde het wel erg lang, ik zag ook al de blik op Rachels gezicht dat ze zich begon te ergeren. Toen heb ik me in het gesprek gevoegd en duidelijk gemaakt dat we niets hadden afgesproken en dat ze zou kijken of ze van de week misschien wat bij hem kon kopen en toen begreep die het opeens wel. Duidelijk zijn helpt niet alleen bij autistische kinderen maar ook bij straat verkopers.
We draaiden ons om en liepen naar de fruitkramen toe om fruit te halen. Nadat we al het fruit hadden ingeslagen, gingen we op weg naar de supermarkt om daar souveniers te kopen. Op weg naar de supermarkt, zag ik in de verte onze “friend” weer staan. Waardoor Rachel gebukt achter de auto’s langs hem ging. Aan gekomen bij het stalletje met souveniers komen er gelijk 20 man om je heen staan, om al hun moois aan je proberen te verkopen. Ik had wel een leuke tas gezien. Toen ik vroeg hoe duur hij was, vertelde de verkoper mij dat hij 28.000 shilling kosten. Omgerekend is dat ongeveer 15 euro. Dat vond ik te duur en dat gaf ik ook aan. Maar nee het was het 28.000 shilling anders maakte hij er geen winst op. Het was een stoffen tas, een paar stoffen lapjes bij elkaar genaaid. Ik zei dat ik er wel 5000 shilling voor wilde geven. “No, noooo, 28.000” kreeg ik terug te horen. Sorry, maar dan doe ik het niet en ik keerde me rug naar hem toe. Daarna doen ze altijd precies wat je verwacht, ze lopen achter je aan en dalen in de prijs, ik mocht hem nu voor 23.000 kopen. Dit vond ik alsnog te duur. Toen vertelde hij dat Jenny (de vrouw van de princepal van CAMS) er vier had gekocht voor 50.000 shilling. Dan kom je op 12,500 uit. Als nog niet 28.000 of 23.000 shilling. Ik gaf mijn laatste bod 12,500 shilling, aangezien dat dus een eerlijke prijs was. Maar hij gaf niet toe, hij heeft bij 23.000 shilling. Ondertussen zag ik dat Rachel ook overladen werd door verkopers van alle kanten die haar oorbellen, armbanden, olifanten beeldjes of messen probeerde aan te smeren. Toen kwam ik een van de bevriende Tanzanianen tegen, die bevriend is met veel mensen van de school. Hij maakte een praatje met mijn verkoper en met mijn smeek gezicht erbij, kreeg ik de tas toch voor 12,500 shilling mee. Ik was blij. Daarna heb ik nog even met hem staan praten terwijl Rachel nog steeds tussen 30 verkopers stond. Hij begon over de bekende Nederlandse uitspraak “kijken, kijken, niet kopen’. Waar ik wel om moest lachen. We maken dat ook echt iedere buitenlandse verkoper wijs. Hij vroeg wat het precies betekende en of die dat dan moest zeggen tegen zijn klanten. Ik vond het wel een beetje sneu voor hem en omdat die zo aardig was om mij te helpen, heb ik hem verklapt dat die het beter niet kan zeggen. Volgende keer is het “kijken, kijken, kopen”.