Week 1

Maandag 9 maart heb ik mijn eerste dag gehad op de Canon Andrea Mwaka School. Voor mijn afstuderen ga ik hier werkzaam zijn als klassenassistente en ga ik een handboek schrijven voor de huidige klassenassistente die nu werkzaam zijn met de kinderen met autisme. Ik werk als klassenassistente in standard 4, dit is ongeveer groep 4/5. In standard 4 zit een meisje van 10 jaar oud met autisme, haar naam is Genesis. Doordat haar huidige klassenassistente ziek was de eerste week, had ik Genesis helemaal voor mijzelf. Wat eigenlijk wel goed uit kwam omdat ik hierdoor goed kon observeren wat het niveau van Genesis is en ideeën op kon doen voor haar begeleiding. Genesis is een ontzettend leuk en vrolijk meisje. Haar niveau is wel een stuk lager dan ik had verwacht, ze zit echt in haar eigen wereldje en heeft een kleine woordenschat. Ze valt voornamelijk in herhaling als ze iets verteld of praat in het Swahili. Maar dat maakt het ook weer uitdagend om met haar aan de slag te gaan. Ze zit totaal niet op het niveau van de klas waar in zij zich bevindt, waardoor alle vakken op school naar haar niveau gemaakt moeten worden. De standard 4 klas is zo ontzettend lief en behulpzaam als het om Genesis gaat, dat is heel fijn om te zien.
Ik heb vanaf dag één geprobeerd om haar structuur te geven, steeds duidelijk aan te geven wat we gaan doen, veel samen werken en heb ik een plek gemaakt naast haar, waar ik de hele dag zit. Dinsdag middag kwam de moeder van Genesis naar school om over Genesis te praten. Ze heeft verteld waar ze tegen aan liep en wat zij graag zou willen waar Genesis aan werkt. De princepal van CAMS had mij al ingelicht over het feit dat Genesis niet officieel gediagnostiseerd is en dat haar ouders wel open staan voor het feit dat Genesis hulp nodig heeft, maar dat ze ook geloven dat het ooit goed komt met Genesis. Ze geloven er in dat God er voor zorgt dat het goed komt. Ik vind het lastig om met dit feit om te gaan. Er wordt niet echt wordt toegeven dat Genesis waarschijnlijk autistisch is en er wordt dus een beetje geheimzinnig over gedaan wordt. Zo wordt naar mijn idee ook de kennis over dit soort zaken niet echt vergroot. Uit mijn ervaring van mijn stages heb ik veel kennis op gedaan over autisme, ik ben natuurlijk niet geschoold om te diagnosticeren maar ik kan wel bijna met zekerheid zeggen dat Genesis autistisch is.
Daarnaast vertelde haar moeder dat Genesis al over mij verteld had thuis, over miss Rosie, zoals Genesis mij noemt. Ik heb blijkbaar dus een goede eerste indruk achter gelaten.
Ik ben begonnen met het aanleren van wat gebaren taal aan Genesis, om de gesproken taal te ondersteunen. Op mijn stage van vorig jaar gebruikten we ook gebarentaal ter ondersteuning van de gesproken taal en ik weet daardoor wel wat tekens. Ik heb haar deze week “finish” en “goodmorning” aangeleerd. “Finish” had ze al vrij snel door en gebruik ik als ze klaar is met een taakje. “Goodmorning” blijft wat lastiger voor haar omdat het twee handgebaren zijn, waarvan ze er nu meestal maar 1 doet. Het is wel erg leuk om te zien, dat ze het al snel op pikt. Daarnaast antwoord Genesis meestal met het woord “yes” als je haar een vraag stelt, de combinatie van de woorden “finish, yes, yes, finish” en “goodmorning, yes, morning, yes” maakt het wel hilarisch. Ten slotte heb ik haar voor de grap een handkusje aan geleerd, die ze na de school dag naar mij of Lonneke toe blaast.

En toen was het weekend. Op zondag ochtend hadden we besloten om de Simba Rock te gaan beklimmen hier in Dodoma, het is ongeveer een klim van 30 á 45 minuten. We vertrokken om 9 uur in de ochtend, omdat het dan nog wat koeler is. Ik had mijn conditie toch wat onderschat, want na vijf minuten brak het zweet me al uit en was ik buiten adem. Het was ook niet echt dezelfde manier hoe je bijvoorbeeld een berg beklimt in Oostenrijk met looppaden, maar je moest door de bosjes en rotsen heen klimmen. Toch maar niet de Kilimanjaro beklimmen, als ik bij deze kleine berg al buiten adem ben. Toen we de top hadden bereikt hadden we een fantastisch uitzicht over Dodoma en er stond een lekkere wind. Na een paar minuten kwam er een Tanzaniaan naar boven geklommen, hij vertelde ons dat wij 10.000 shilling moesten betalen om foto’s te nemen boven op de Simba Rock. Hij dacht dat wij toeristen waren en probeerden hierdoor geld te verdienen, terwijl het onzin is omdat je helemaal niet hoeft te betalen om de Simba Rock te beklimmen en foto’s te mogen nemen. Toch bleef die het nog een tijdje proberen, om wat geld los te krijgen bij ons, maar helaas is het niet gelukt.