Dag van vertrek

Na veel weken van voorbereidingen, is de tijd dan echt aangebroken dat mijn reis gaat beginnen. Het is 6 maart de dag dat ik vertrek naar Dar es Salaam, om daar de volgende dag door te reizen naar Dodoma, Tanzania. Ik vraag me af wanneer het moment aanbreekt dat ik echt de realiseer dat voor 2 maanden weg ben, uit mijn vertrouwde omgeving, in een onbekend land. Zelf denk ik dat dit gevoel aanbreekt als ik in het vliegtuig zit. Aangekomen op Schiphol, lopen we naar de incheckbalie en dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Mijn ouders en zusje zijn mee om mij weg te brengen, na vele knuffels en kussen ga ik door naar de incheckbalie, daar staat nog best een rij. Maar mijn ouders en zusje wachten tot ik mijn bijna ondraagbare backpack heb ingecheckt en dan echt uit zicht verdwijn.
Om kwart over 10 vertrek mijn vlucht naar Dar es Salaam. Ik heb geluk aangezien de drie stoelen naast mij leeg zijn en ik dus extra veel ruimte heb om te zitten en mijn spullen neer te leggen. Toch voelde ik voor vertrek nog wat lichtelijke stress, of ik wel in het goede vliegtuig zat. Aangezien ze vaker Kilimanjaro noemde als bestemming dan Dar es Salaam. Het vliegtuig stijgt op en na een paar uur ga ik toch maar het reisschema checken of ik echt wel goed zit. Niet dan ik dan nog terug had gekund, aangezien het vliegtuig al een paar uur in de lucht zat maar toch voor de zekerheid. Op het reisschema zie ik dat er een tussen stop wordt gemaakt in Kilimanjaro en er daarna door gevlogen wordt naar Dar es Salaam, ik zit dus goed.
De vlucht gaat verder en nog steeds heb ik niet echt het besef dat ik voor een lange tijd weg van huis ga. Ik kijk wat films en wat series, slaap wat, haal ongeveer 20 keer mijn zware tas uit de bak boven mij omdat ik toch steeds weer iets nodig heb uit de tas. Dan na 8 uur vliegen landen we in Kilimanjaro en houden we een stop voor een uur.
Ik krijg gezelschap naast me op de vlucht richting Dar. Een Amerikaanse jongen die net de Kilimanjaro heeft beklommen, we praten heel wat af in het uur richting Dar. Het is toch wel gezellig als je na 8 uur alleen zitten weer even met iemand kan praten. Hoe dichter we bij Dar komen hoe meer ik me realiseer dat het echt gaat beginnen. Dan landen we en ben ik daadwerkelijk in Dar es Salaam. Zodra ik uit het vliegtuig stap wordt ik overspoelt door een hittegolf en krijg ik een spontane zweetuitbarsting. Zat ik in het vliegtuig nog met twee shirtjes, een vest, een jas en twee dekentjes, wil ik nu het liefst alles uit trekken. Ik kom snel door de douane heen aangezien ik mijn visum al in Nederland heb geregeld. Ik haal me bagage op en stap door de schuifdeuren heen, daar zie ik een man staan met een bordje: Rosalie Tuller. Het is de taxi chauffeur van het Pumzika hotel waar ik een nacht verblijf voordat ik de volgende dag de bus neem richting Dodoma. Het is een aardige man, hij helpt me gelukkig met mijn te zware backpack. Als ik buiten kom is het nog warmer dan in het vliegveld, rare gedachte dat ik een week daar voor nog op de skipiste in de sneeuw stond. Aangekomen bij zijn taxi stap ik bijna in aan de driverside, ze rijden hier ook aan de verkeerde kant van de weg. Ik kan tijdens de taxi rit niet heel veel zien aangezien het al aardig donker is. Halverwege de rit stopt hij aan de kant van de weg en brengt zijn “Kaka” mij verder naar het hotel. Ik vraag hem hoe duur het is en hij zegt 30 dollar. Kaka betekend broer in het Swahili, maar ik heb niet echt het idee dat het zijn echte broer is. Hij probeert een praatje te houden in het Engels, maar dit wil toch niet helemaal lukken door zijn gebrekkige Engels. Ten slotte vraag hij me of hij mijn Whatsapp nummer en mijn instagram naam mag. Ik probeer het gesprek op een ander onderwerp de richten, aangezien ik niet echt zit te wachten op een nieuwe Whatsapp vriend. Om 12 uur kom ik eindelijk aan bij het hotel, het ziet er goed uit. Dan zegt “Kaka” dat de taxi 50 dollar kost. Waarop ik antwoord dat zijn broer zei dat het 30 dollar was, hij mompelt wat vage Engelse zinnen, die ik niet echt begrijp. Ik heb ook niet echt zin om de discussie helemaal aan te gaan en geef hem toch maar de 50 dollar. Ik wordt door een meisje van het hotel naar mijn kamer gebracht, ze is zo aardig om mijn backpack te dragen, al vind ik het wel zielig voor haar aangezien we twee trappen op moeten, ze een kop kleiner is dan mij en de tas toch wel erg zwaar is. (in ieder geval ik vindt hem zwaar) Eindelijk aangekomen in mijn hotel kamer, een deel van de reis zit er op. Mijn wekker gaat alweer om 5 uur, omdat ik om 6 uur weer wordt op gehaald door de taxichauffeur, die me naar het busstation brengt. Ik doe geen oog dicht door de hitte.
Om 10 voor 6 ben ik klaar en ga ik naar beneden voor de taxi. Ik was even vergeten dat ik zo’n zware backpack bij me had. Ik ben ongeveer 10 minuten bezig om hem van de grond op mijn rug te krijgen en overeind te komen. Dan probeer ik zonder om te vallen mijn handbagage tas aan de voorkant te doen en dit lukt. Ben ik blij dat ik alleen maar naar beneden hoef te lopen met deze tassen op mij. Ik loop de trap af en kom een man tegen, hij kijkt me een beetje raar aan. Ik zag er vast heel cool uit met mijn grote tassen. In de taxi kan ik eindelijk wat van de omgeving zien. Wat een drukte, veel mensen, veel auto’s. Het verkeer gaat alle kanten van de weg op. Na 20 minuten komen we aan bij het busstation, toch wel naïef van mezelf om te denken dat het busstation zoals Nederland er uit zou zien. Het verschil kan niet groter zijn, overal mensen, kraampjes, duizenden bussen. Mijn taxi chauffeur is gelukkig een hele aardig man, hij draagt mijn backpack en helpt me de juiste bus te vinden, ben ik blij dat ik hem heb. Ik weet niet hoe ik dit had moeten doen in mijn eentje in de chaos van de mensen. Mijn backpack wordt onder in de bus gestopt en ik stap in. De bus ziet er goed uit in vergelijking met wat andere bussen op het busstation. Mijn taxichauffeur blijft nog even bij me zitten in de bus, dan begint die over de 50 dollar van de dag de voor. Ik had deze niet moeten geven aan zijn “kaka”, omdat we al 30 hadden afgesproken. Volgende keer dus gewoon 30 dollar geven. Ik hoef de taxirit van vanmorgen nu niet te betalen. De bus vertrekt om half 8 van het busstation. Nu kan ik de omgeving goed bekijken de komende 8 uur in de bus. De omgeving van Dar is toch viezer en armoediger dan ik het me had voor gesteld. Tijdens de busreis kan ik genieten van wat Tanzaniaanse muziekvideo’s en een “goede” Tanzaniaanse film. Ik zit toch wel redelijk relaxt in de bus, ondanks dat de bus nogal wild rijd en vaak op onmogelijke momenten vrachtwagens gaat inhalen.
In de 8 uur durende busreis is er een stop gepland van 10 minuten. Ik was al gewaarschuwd dat je dan echt terug moet zijn binnen de 10 minuten, aangezien ze gewoon door rijden zonder je. Ik moet er toch echt uit om even te gaan plassen, ik moet mijn rugtas meenemen aangezien ik mijn laptop niet achter kan laten in de bus. Aangekomen bij de wc, kom ik tot de ontdekking dat het een staan wc is. Het is niet een heel groot probleem normaal gezien, maar met een zware tas op je rug gaat het toch wat lastiger, maar ik heb het overleefd. Snel ga ik weer terug de bus in, voordat ze vertrekken zonder me en vervolg ik mijn reis. Na 8 uur reizen kom ik aan in Dodoma en wordt ik door Lonneke en Samuel opgewacht op het busstation. Het is fijn om een bekend gezicht te zien. We rijden naar de compound waar ik de komende twee maanden ga wonen. In Dodoma is het al een stuk rustiger dan in Dar. We drinken wat en dan laat de vrouw van Samuel, mijn verblijf zien. Het is iets groter dan mijn kamer thuis maar heeft alles wat ik nodig heb. En als ik dan alleen op bed lig en met mijn vader bel. Komt eindelijk het realisatie moment dat ik voor een lange tijd weg ben, in een onbekend land.